Ben jij nou diegene???

“Ben jij nou diegene die dat taartatelier aan de Biesstraat had, of niet?”

Zo zijn al ettelijke conversaties begonnen de afgelopen tijd op het schoolplein, op de sportschool, bij de bloemist. “En waarom ben je toen gestopt en nu weer begonnen?” gaat de conversatie dan verder. Waarop ik antwoord: “ja dat ben ik en ik snap je vraag heel goed.” Nu vind ik het niet meer vervelend en eigenlijk best leuk zelfs om deze vraag te krijgen en te beantwoorden. Dat heeft wel een paar jaar geduurd, moet ik er eerlijk bij zeggen. Het was een tijdje een pijnlijk en onafgesloten onderwerp.

Iedereen die nieuwsgierig is naar het antwoord op deze vraag kan hier verder lezen. Het bakkersvak heeft me eigenlijk nooit echt losgelaten. Ik sta zo graag te mixen en te bakken héérlijk. Dat is wat ik doe! Met pijn in m`n hart ben ik destijds dan ook uit de bakkerswereld gestapt, want we hadden een nóg grotere droom: een gezin! Als dit soort dromen dan niet meteen uitkomen en je de nodige teleurstellingen krijgt te verwerken, is het van belang je hoofd ergens anders op te kunnen richten.  Dat was voor mij mijn oude liefde, het bakken. Zo begon ik mijn taartatelier meer als hobby dan dat het daadwerkelijk de bedoeling was om er echt een bedrijf mee op te bouwen. Onverwacht ging dat héél erg hard: wat begon als afleiding liep uit tot een écht bedrijf. Bruidstaarten, kindertaarten, workshops en ga zo maar door… Mijn agenda was een gekkenhuis. Dat had ik nooit verwacht!
En toen kwam het mooiste wat we ons konden wensen, onze Loes werd geboren!! Een héél mooi en lief klein meisje, ons meisje! Een jaar of twee ging deze combinatie goed.  Mijn agenda was nog steeds een gekkenhuis en het was schipperen in het zijn van én mama, én zakenvrouw, én vrouw van, én vriendin van… Thuis moest alles uiteraard ook een beetje netjes zijn en o ja, mezelf zijn dat kwam ergens achteraan vér achteraan in dit lijstje. En toen (nu achteraf overduidelijk dat het eraan zat te komen) BAM een dikke vette burn-out…. IK?? JA IK…. Ik was kapot!

Ik voelde totale paniek als ik eraan dacht dat ik voor iemand een taart moest maken, of een workshop moest verzorgen. De lol was er helemaal van af. Dat was vreselijk om te ontdekken en te voelen, heel confronterend allemaal.  Ik kon niet meer. En dan in de meest letterlijke vorm van het woord. Niet koken, niet slapen, niet fatsoenlijk voor Loes zorgen. Ik was té moe om met haar een spelletje te doen, en nee dit is geen flauwekul helaas: ik kon gewoon niet meer genieten. Het was in één woord bizar! Alles was een opgave. Gelukkig is er dan die lieve man, familie en vrienden die helpen waar het kan.

Maar…. niet getreurd en zoals Fons altijd heeft gezegd en nog steeds zegt als ik het even nodig heb: het komt goed dat weet je toch! En het is goed gekomen. En eerlijk is eerlijk, zoiets gaat absoluut niet vanzelf, want het is er natuurlijk ook niet vanzelf gekomen. Het gaat zo geleidelijk dat je het niet goed in de smiezen hebt en voordat je het goed en wel dus toch in de gaten hebt EN durft toe te geven zit je er al midden in.

Ik heb me hier ook echt wel een hele tijd voor geschaamd, het voelde als falen. Het is me niet gelukt, waarom lukt het de rest dan wél?? Maar dan ga je eraan werken, en dat kun je niet alleen. Samen sterk, met nog heel wat andere mensen om je heen.  Het blijft een uitdaging voor altijd dat is één ding dat zeker is.

Tot zover Renee’s Taart Atelier…

Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en is ons gezin compleet met onze Thijs erbij. Een vrolijk ventje van inmiddels alweer 4 jaar dat ontzettend op z’n vader lijkt! De kinderen gaan sinds januari beiden naar school en dat was voor mij dé trigger om weer aan de slag te gaan met míjn passie! Want dat is het gelukkig gewoon nog steeds, hoewel het even helemaal weg was door alles wat er gebeurd is. Maar na een aantal jaar iets geheel anders te hebben gedaan was daar die taartenbeurs in Utrecht. Ik wist het van tevoren: als ik ga dan ben ik verkocht. En zo was het!! Ik liep er heerlijk rond tussen alle medebakkers en taartdecorateurs en voelde me weer als een vis in het water. Ik begon opnieuw te dromen van al het moois en lekkers dat ik kon maken. Waar ik mezelf en anderen weer blij mee kon maken net als toen. Na nog een tijdje erover te hebben gedroomd, en serieus na te hebben gedacht was het zover om een beslissing te nemen. Eng? In het begin super eng! Maar als ik, en het thuisfront er een goed gevoel bij hebben dan is het beslist!

Met alles wat ik heb geleerd, en wetende dat ikzelf en mijn gezin uiteindelijk het allerbelangrijkste zijn durf ik het weer aan! En toen was in de zomer van 2017 Zoet van Zus een feit!

Dus ja, ik ben diegene die dat taartatelier aan de Biesstraat had, en nu heerlijk aan huis in mijn eigen atelier dicht bij m`n gezin haar passie opnieuw uitoefent…
En het is héérlijk…..

Liefs Zoet van Zus