Kleine kindjes worden groot…

En toen was het alweer 2018!

Nu is er in de afgelopen maanden toch best wel het een en ander veranderd voor ons vieren. Het feit dat we ons allebei weer op een opleiding hebben gestort en dat ik daar ook een mijn eigen bedrijf bij op aan het zetten ben is op zich al een aardige verandering. Maar ook wat betreft de kinderen gaat het opeens hard vooruit. Dit hadden we uiteraard een beetje ingecalculeerd: onze kleinste in januari, net als de oudste naar school, en dat er dan iets meer tijd vrijkomt voor paps en mams om weer een beetje hun eigen dingetjes op te gaan pakken. Maar eerlijk gezegd vindt mijn moederhart het nu wel erg snel gaan.

Zo ik dacht in september nog: oh wat heerlijk, nog gezellig samen thuis met de kinders. En nu zit de oudste inmiddels alweer in groep 3 en leest ons al hele boekjes voor. Echt waar, het gaat ineens absurd snel. Zij leest de kleinste een boekje voor in plaats van wij. En dat vinden ze beide uiteraard veel leuker. Ik zeg wel vaker tegen haar: ‘kleine mop van me’. Waarop zij dan zegt: ‘ik ben niet meer klein en dat weet je best. Maar mam jij mag dat nog tegen me zeggen.’ Gelukkig, denk ik dan.

En daar ineens is het al januari ’18 en gaat de kleinste nu toch ook echt naar school…. toch een beetje raar. Nu kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat ik niet echt zo`n enorme moederkloek ben. Ik ben altijd mijn eigen dingen blijven doen omdat ik daar gewoon ook een gezelliger en leuker mens en dan ook moeder van word. Maar nu zegt mijn moederhart toch: ‘wacht eens even, dit gaat nu wel erg snel’.

De laatste week voor de kerstvakantie vroeg ik aan de kleine man bij het ophalen van de crèche: ‘en? Was het leuk vandaag?’ ‘Ja mam, het was weer leuk. Ik heb een kroon gemaakt met de juf voor volgende week, want dan gaan we mijn feestje te vieren omdat ik dan de laatste keer op de crèche ben.’ Waarop ik zeg: ‘wat leuk schat. Dan gaat mijn kleine man echt bijna naar school. Heb je er ook al een beetje zin in?’ Om vervolgens deze reactie te mogen ontvangen van meneer: ‘uhm mammie, om te beginnen: ik ben niet meer klein, ik ben al héél groot, bijna net zo groot als papa dus! En op de vraag of ik al zin heb om naar de basisschool te gaan weet ik het zo net nog niet maar het zal wel moeten gok ik zo… gelukkig kom ik bij m`n vriendje van de crèche in de klas dus dat is al mooi meegenomen.’ En daarbij de kindjes die nu nog allemaal op de crèche zitten zijn wel erg klein, daar pas ik toch echt niet meer tussen. Dus ja! Ik ben klaar voor de basisschool!

Inmiddels zit de kerstvakantie er ook op, en heeft mams links en rechts toch al stiekem een traantje moeten laten. Misschien ben ik dan toch een beetje een moederkloek, en ach wat is daar nou eigenlijk mis mee. Het blijven toch altijd onze kleine moppies!

Kortom, ik geloof dat het zover is. Ieder van ons slaat opnieuw en op zijn eigen manier z`n vleugels uit en zo moet dat ook zegt mijn moeder dan weer. Zo gaan we altijd samen, toch ieder onze eigen weg…

Liefs Zoet van Zus